The Spectator. Ուկրաինայի պատերազմի միակ հնարավոր լուծումը մնում է վերահսկողության գծով բաժանումը

Արդյո՞ք Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը փորձում է վերջ տալ Ուկրաինայի պատերազմին։ Վերջին հաղորդումների համաձայն, Կրեմլը սկսել է նոր, «հետադարձ կապուղու դիվանագիտություն»՝ Ջո Բայդենի վարչակազմի բարձրաստիճան պաշտոնյաների հետ կապ հաստատելու համար: Պուտինի ուղերձի նպատակը  հստակեցնելն է, որ նա կարող է համաձայնել հրադադարի, որը կսառեցնի ռազմական գործողությունները ներկայիս գծում, գրում է բրիտանացի պատմաբան Օուեն Մեթյուսը The Spectator պարբերականի համար:

Այս պատմության արձագանքը կատաղի էր։ Որոշ ուկրաինացիներ, Սուրբ Ծննդին պատսպարվելով այս պատերազմի պատմության մեջ ռուսական ամենամեծ հրթիռային և անօդաչու սարքերի հարվածներից, սա համարեցին   «վաշինգտոնի ինսայդերների կողմից Կիևը չափից թանկ վաճառելու ստոր դավադրության վկայություն», - նշում է Մեթյուսը իր հոդվածում:

Միևնույն ժամանակ, հոդվածի հեղինակի կարծիքով, «չնայած Ուկրաինայի բոլոր զոհողություններին, քաջությանը և հնարամտությանը, պատերազմի վերջնական ելքը կորոշվի ոչ թե Կիևում, այլ Վաշինգտոնում, որն ապահովում է ռազմական օգնության առյուծի բաժինը»:

«Չնայած Բայդենը բազմիցս խոստացել է երբեք գործարք չկնքել ուկրաինացիներին շրջանցելով, ճշմարտությունն այն է, որ Վաշինգտոնի ձեռքը ռազմական և ֆինանսական օգնության աղբյուրի վրա է, որը Ուկրաինայի պատերազմական ջանքերի կենսական ուժի աղբյուրն է», - շեշտում է նա:

Կիևին անհրաժեշտ է ԱՄՆ-ի աջակցության զգալի էսկալացիա, նույնիսկ Ռուսաստանի հետ պայքարում իրավիճակի բեկման համար: Սակայն դաժան իրականությունն այն է, որ ԱՄՆ-ում քաղաքական վեկտորը շարժվում է հակառակ ուղղությամբ։ Նույնիսկ օգնության առկա մակարդակի պահպանումը, էլ չասած դրա զանգվածային ավելացումը, արդեն լուրջ խնդիր է  Բայդենի համար: Այս հարցով Կոնգրեսը նախկինի պես փակուղում է։ Շատ առաջատար հանրապետականներ, առաջին հերթին՝ Դոնալդ Թրամփը, հաստատակամորեն դեմ են Կիևին օգնություն ցուցաբերելու շարունակմանը, նշում է պատմաբանը։

«Հաշվի առնելով Թրամփի վարչակազմի իշխանության գալու հնարավորությունը՝ Պուտինը բոլոր շարժառիթներն ունի սպասելու այս նոյեմբերին ԱՄՆ նախագահական ընտրությունների արդյունքներին՝ նախքան որևէ գործարք կնքելը։ Բայց ցանկացած գործարք, որը Թրամփը կարող է ձեռք բերել Ուկրաինայի հարցում, իրականում քիչ կտարբերվի Բայդենին հասանելի գործարքից:

Պուտինի՝ խոսելու առաջարկի միակ իրական նորությունն այն է, որ այն ԱՄՆ-ում բանավեճը կկենտրոնացնի ոչ թե փոխզիջման վերացական գաղափարների վրա, այլ բաժանման՝ որպես միակ գործարքի, որն էլ  հավանաբար կքննարկվի, ասել է Մեթյուսը:

Կիևի հայտարարած ռազմական նպատակը՝ վերականգնել 1991 թվականի սահմանները, միջազգային իրավունքի տեսանկյունից արդար լինելու տրամաբանություն  ու արժանիք ունի։

«Բայց եթե անգամ Խերսոնի, Զապորոժիեի, Դոնբասի և Ղրիմի վերանվաճումը հնարավոր լիներ ռազմական ճանապարհով, արդյոք դրանց վերաինտեգրումը Ուկրաինային կդարձներ ավելի անվտանգ և կայուն, թե հակառակը»,- ​​հարցնում է հոդվածի հեղինակը։

Այս կապակցությամբ Մեթյուսն ընդգծում է, որ Ուկրաինայում կան հայտնի ձայներ, այդ թվում՝ նախագահի նախկին խորհրդական Ալեքսեյ Արեստովիչը, որոնք բացահայտ կոչ են անում Կիևին  թողնել Ռուսաստանի վերահսկողության տակ գտնվող տարածքները։

«Արևմտյան քաղաքական գործիչների խնդիրն այն է, որ որքան էլ վնասված լինի Ռուսաստանը, Պուտինը, այնուամենայնիվ, հաղթում է առանց պարտվելու: Բայդենը չկարողացավ քաղաքական կամք մոբիլիզացնել՝ Ուկրաինան ժողովրդավարության համար համաշխարհային պատերազմի վերածելու կամ Արևմուտքն իր զինանոցը դարձնելու համար: Այն, ինչ, ցավոք, տեղի է ունենում, տեղերում իրականության ընդունումը` վերահսկողության գծի երկայնքով փաստացի բաժանումը  Կիևի համար ամրագրված անվտանգության երաշխիքներով, առանց ՆԱՏՕ-ի լիիրավ անդամակցության, մնում է միակ հնարավոր լուծումը»,-  եզրակացրել է հոդվածագիրը։