Բանակն անուշադրության են մատնում խաղաղության դարաշրջան բացելու համա՞ր

Մի ժողովուրդ, որն իրեն պետք եղած ուժն իրենից դուրս է փնտրում, կուրորեն իր պարտությունն ու անկումն է նախապատրաստում։ Նժդեհի այս խոսքերն այսօր, ավելի քան ակտուալ են։ Վերջին երեք ու կես տարիներին մենք դարձանք այն ժողովուրդը, որ իր փրկությունը ոչ թե իր բանակի, այլ՝ դրսից ստացվելիք օգնության մեջ է տեսնում։ Դրա համար մեկ մեղավորը, թերևս, գործող իշխանությունն է։

Երեկ հունվարի 28-ն էր, լրանում էր հայոց բանակի կազմավորման 30-րդ տարին։ Օր, որը հատկապես հիմա, պետք է մեծ ուշադրության արժանանար։ 2020 թվականի պարտությունից, պատերազմի դաժան ելքից հետո հայոց բանակը բազում անգամներ թիրախավորվեց, անգամ պետության առաջին դեմքը ոչ մեկ անգամ հայտարարեց, որ բանակն է պարտվել, որ զինված ուժերում դավաճանություններ են եղել, և այլն և այլն։ Այն դեպքում, նոր լայնածավալ պատերազմի վտանգը կախված է Հայաստանի գլխին, երբ թշնամին ամեն օր հոխորտում է, սպառնում նոր պատերազմով, երբ սահմանին գրեթե միշտ կրակոցներ կան, մենք գնում ենք դեպի բանակի էլ ավելի արժեզրկում։

30 տարեկան բանակը, հայ սպան ու զինվորը երեկ նունպես ամբողջապես դուրս էին պետության ուշադրությունից։ Սպասվում էր, գոնե փոքր միջոցառում կկազմակերպվի, բայց անգամ դա չեղավ։ Պատմության մեջ առաջին անգամ հունվարի 28-ին երկրի առաջին դեմքը չայցելեց Եռաբլուր զինվորական պանթեոն, անգամ շնորհավորական ուղերձ չհրապարակեց։ Բանն այն է, որ նա հերթական անգամ կորոնավիրուսով էր վարակվել։ ԳՇ պետը ևս չայցելեց զինվորական պանթեոն։

Թերևս այս ամենը հասկանալի է, եթե հաշվի առնենք, որ Հայաստանը գնում է դեպի խաղաղության դարաշրջան, որտեղ, պատերազմը, ըստ Փաշինյանի թիմի, պետք է բացառված լինի։