Մի կրակոցով՝ երկու նապաստակ․ ի՞նչ նպատակ են հետապնդում ՔՊ-ն ու Սիսակ Գաբրիելյանը

ՀՀ Ազգային ժողովի գիտության, կրթության, մշակույթի, սփյուռքի, երիտասարդության և սպորտի հարցերի մշտական հանձնաժողովը հավանություն տվեց համանուն հանձնաժողովի նախագահ, ՔՊ խմբակցության պատգամավոր Սիսակ Գաբրիելյանի օրենսդրական նախաձեռնությանը, որով առաջարկվում է ոչ միայն պետական, այլ նաև ոչ պետական դպրոցների 1-4-րդ դասարանների աշակերտների դասագրքերն ապահովել անվճար հիմքով՝ այսինքն՝ պետբյուջեի հաշվին: Առաջին հայացքից խիստ բարի երանգով ներկայացվող նախագիծը բավականին մտածելու տեղիք է տալիս։ Ինչո՞ւ է իշխանական պատգամավորը առաջարկում նախագիծ, որն, ըստ էության, որևէ կարևոր նշանակություն չունի։ Հիմնավորումը, թե 1-4-րդ դասարանի դասագրքերի վաճառքի արգելքը խոչընդոտներ է առաջացնում, ուստի պետք է դրանք անվճար տրամադրվեն նաև մասնավոր դպրոցներին, փոքր-ինչ ծիծաղելի է։ Ասյ պարագայում գուցե օրենքը սկսեր թույլ տալ վաճառե՞լ այդ գրքերը, ինչո՞ւ այդ ճանապարհը չընտրվեց։

Բարեփոխման անվան տակ արված քայլն, իրականում, որևէ հարց չի լուծում մասնավոր դպրոցում սովորող երեխայի ծնողի համար․ ինչո՞ւ, պատասխանը պարզ է, միջինում տարեկան 1 միլիոն ՀՀ դրամ վարձավճար տվող ծնողի համար 3000-4000 դրամ գրքի գումարը, բնականաբար, քիչ ավելի շոշափելի է, քան պետական դպրոցում սովորող երեխայի ծնողի համար։ Ասվածը ավելի պարզ է դառնում, եթե հաշվի ենք առնում, որ մասնավոր դպրոցներում սովորում են միջինից բարձր եկամուտ ունեցող ծնողների երեխաները, և այդ դպրոցները հասանելի չեն սոցիալական բոլոր խավերի համար։ Բացի այդ, եթե իշխանությունը ցանկանում է կրթական ոլորտում բարեփոխում իրականացնել, ավելի նպատակահարմար չէ՞ արդյոք միջին դասարանների համար նախատեսված դասագրքերն անվճար դարձնել, որպեսզի սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաներն ազատված լինեին գրքի համար վճարելու հոգսից։

Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանները դեռևս չեն տրվել և գուցե ԱԺ նիստերի դահլիճում տրվեն։ Մեկ այլ հարց էլ է ծագում․ այս ճանապարհով ի՞նչ խնդիր է լուծում իշխանությունը։ Ամենայն հավանականությամբ, նախ, Սիսակ Գաբրիելյանն ու իր թիմակիցները այսկերպ փորձում են լռեցնել ընդդիմադիր բոլոր այն գործիչներին, որոնք անընդհատ մատնանշում են հանրակրթության ոլորտում այս իշխանության թերացումներն ու սխալները։ Այս պարագայում ցանկացած քննադատական խոսքի պատասխանը կլինի այն, որ անգամ մասնավոր դպրոցներում տարրական դասարանների երեխաների դասագրքերը անվճար դարձան, ինչ քիչ բան է որ։ Բացի այդ, այս ճանապարհով պետությունը փորձում է իր ձեռքը դնել նաև մասնավոր ուսումնական հաստատությունների վրա, հատկապես այն դեպքերից հետո, երբ մասնավոր դպրոցների ղեկավարները հաճախ հակաիշխանական հայտարարություններ են անում։ Այսինքն՝ այժմ իշխանությունը գնում է մեկ հարվածով երկու նապաստակ որսալու ուղղությամբ։

Նարե Գևորգյան